Wspólny wysiłek doprowadził do sukcesu
Ambasador Hans Winkler, od połowy roku 2005 sekretarz stanu w austriackim ministerstwie spraw zagranicznych, prowadził negocjacje kompetentnie i z wielką roztropnością  
Już przed pierwszym posiedzeniem grupy roboczej „bezpieczeństwo prawne” w dniu 28 kwietnia 2000, po którym odbyły się jeszcze cztery dalsze narady w stolicy USA, pani pełnomocnik konferowała ze wszystkimi partiami zasiadającymi w parlamencie, przedstawicielami sektora gospodarki oraz organizacji byłych więźniów obozów koncentracyjnych i bojowników ruchu oporu, jak też przedstawicielami osiadłych w Austrii Romów. Jeden z negocjatorów, którzy od samego początku uczestniczyli w naradach, wiedeński adwokat Michael Kutschera, wspomina: „Już po kilku tygodniach byliśmy zgranym zespołem, a ambasador Winkler okazał się fantastycznym kierownikiem negocjacji”. Szczególnie chętnego do współpracy partnera na płaszczyźnie parlamentarnej znalazła Maria Schaumayer w osobie Heinza Fischera, ówczesnego marszałka pierwszej izby austriackiego parlamentu (Nationalrat), a obecnego prezydenta Republiki Austrii. Wyraził on zrozumienie dla nietypowego faktu, że austriacki parlament ostatecznie uchwali ustawę, której treść kształtowały USA i kilka państw Europy Środkowej i Wschodniej – i bronił tej pozycji wobec wszystkich partii reprezentowanych w parlamencie. Nowością było też, że austriacka ustawa wskazywała merytorycznie na niemiecki dokument i na odwrót.

Ambasador Hans Winkler chwalił także „wielką tolerancję austriackiego parlamentu, który wyraził zgodę na taki niekonwencjonalny sposób postępowania.” Marszałkowi Fischerowi i przedstawicielom wszystkich partii zasiadających w parlamencie należy się za to „szczególne podziękowanie”. Członkowie rządu i posłowie wszystkich partii w parlamencie przyczynili się do tego satysfakcjonującego sukcesu: ze strony Partii Ludowej obok kanclerza Schüssela przede wszystkim przewodniczący klubu parlamentarnego Andreas Khol oraz posłanka Ulrike Baumgartner-Gabitzer, która już jako sekretarz generalny Zjednoczenia gospodarki elektroenergetycznej inicjowała pozyskiwanie środków finansowych przez sektor gospodarki; z ramienia Partii Socjaldemokratycznej obok Heinza Fischera, także przewodniczący klubu parlamentarnego tej partii Peter Kostelka; Partię Wolnościową reprezentowali obok pani wicekanclerz Susanne Riess-Passer także posłowie Herbert Haupt oraz Michael Krüger; z Partii Zielonych – pani Terezija Stoisits.

Pierwszy projekt ustawy, opracowany wspólnie przez biuro Schaumayer i ekspertów, zaprezentowany partiom zasiadającym w parlamencie w dniu 27 kwietnia 2000, oczywiście jeszcze nie usatysfakcjonował strony amerykańskiej. W projekcie tym świadczenia odszkodowawcze były zróżnicowane według narodowości w myśl nazistowskiej ideologii rasowej – mniej więcej zgodnie z ogólną zasadą „więcej pieniędzy dla bardziej dyskryminowanych narodowości”. Członkowie austriackiej komisji historyków uważali tę zasadę za nadającą się do przyjęcia, jednakże strona amerykańska żądała „obiektywnego zespołu znamion dyskryminacji”, gdyż w praktyce także „robotnicy ze Wschodu” traktowani byli niejednakowo źle, a Europejczycy z Zachodu często nie lepiej niż ci ze Wschodu. Do tego uzasadnionego żądania dostosowano drugi projekt ustawy, przedłożony w dniu 31 maja i jako inicjatywa poselska uchwalony jednogłośnie przez pierwszą izbę parlamentu w lipcu. Drogę do tego rozwiązania otworzyła międzynarodowa „konferencja pojednania”, która odbyła się w dniach 16 i 17 maja w wiedeńskim Hofburgu. Ważnym przyczynkiem do tej konferencji było wystąpienie telewizyjne pani Marii Schaumayer.
 



 powrót do wykazu Artikel drucken